Janneke Peper, een zangeres uit de jaren zestig

De ondergang van een zangeres

Foto links: Janneke Peper treedt op voor de televisie, 16 maart 1966. Fotograaf: Ben Hansen. Bron: Geheugen van Nederland.

Janneke Peper herinner ik mij nog goed. Ze is iets ouder dan ik. Voor zover ik mij herinner, zit zij in de vierde klas van de ULO in Winschoten als ik daar in de eerste klas kom. Mogelijk heeft ze vroegtijdig de school verlaten, maar dat weet ik niet meer zeker. Op school is verder weinig vertier in de aula, maar één keer nodigt de directeur Janneke uit om in de aula te komen zingen. Haar vader begeleidt haar op de piano. Zij zit dan al niet meer op school. Het is in het begin van haar korte carrière. Ik weet nog goed dat het toen zo schuchtere en iele meisje, dat vlakbij de school woont er het beste van probeert te maken, zonder dat er een microfoon met versterker aan te pas komt.

Janneke Peper wordt in Winschoten geboren in januari 1951. Haar vader is van oorsprong tuinder, maar verdient hoofdzakelijk zijn geld als koppelbaas en rijdt in grote Amerikaanse auto's. Een ingewijde [5] vertelt: "Wat ik me nog goed kan herinneren is dat hij elke zondagmiddag in de voorkamer accordeon speelde, wat in de hele buurt te horen was". "Janneke (Jannie) had het dus van geen vreemde. Janneke was als kind zijnde toch altijd een beetje anders dan de andere kinderen. Op een dag is ze zelfs, toen ze nog op de lagere school zat, met ... weggelopen en vonden ze haar weer terug in Zuidlaren". Janneke Peper begint al met zingen als ze nog op school zit.

Eppe Bodde en Gert Timmerman
Met Eppe Bodde (1948), ook afkomstig uit Winschoten, vormt ze een korte periode het zangduo ‘Sjan & Eppi’ [1]. Eppe Bodde is nu nog steeds aktief bezig met streektaalzang. In Winschoten richt hij de coverband (Nicky &) The Jesters (1964-1968) op, later wordt de groep opgedoopt tot Impius Sect, een soulband.

Janneke wordt als zangeres ontdekt door Gert Timmerman (1935-2017) en is actief geweest van 1963 tot 1967. De Groningse zangeres brengt in totaal zeven keer een single uit, vier Nederlandstalige en drie Duitstalige [1].

Covers van singels van Janneke Peper die ook wel voorkomt met alleen haar voornaam. Bron: eigen verzameling.

Gert Timmerman ontdekt haar in 1964, als zij in Vlagtwedde optreedt in Hotel Beijering, eigendom van Jan Beijering [2]. Gert Timmerman laat haar in maart 1966 optreden bij de AVRO in zijn televisieprogramma  ‘Is Gert Thuis?’ [3]. Zij zingt er haar lied ‘Skibbeldi-babdi-baby’. Zes weken eerder heeft zij op de Nederlandse televisie gedebuteerd bij Mies Bouwman in het tv-programma Mies en scène [3].

In West-Duitsland treedt zij veel op met het orkest van Werner Müller (1920-1998) [1].

Een ingewijde [5] vertelt: "Toen Janneke een beetje doorbrak is ze door haar vader flink uitgebuit. Ze deed veel optredens in de buurt en ook in Duitsland. Haar vader rook het grote geld".

In 1966 doet Janneke met Nederland mee aan het Songfestival van Knokke. Zij zit in een team met Martine Bijl (1948-2019), Margie Ball (1948-1999), Karin Kent (1943) en Ronnie Tober (1945). Het team van Lou van Rees krijgt uiteindelijk een goede tweede plaats.

Als Janneke de ULO in Winschoten heeft verlaten gaan op een gegeven moment de wildste verhalen rond. Hoewel ik me deze verhalen als de dag van gisteren nog herinner, vind ik het niet passend deze hier te herhalen, immers, Janneke leeft nog. Mogelijk zijn de gebeurtenissen binnen deze verhalen nooit gebeurd.

Al in 1967 stopt ze met optreden [1]. De ietwat schuchtere en tengere Janneke  kan de druk binnen het artiestenleven niet meer aan [1]. Een ingewijde [5] verteld: "Janneke kon het uiteindelijk niet meer aan en is helemaal in de vernieling geraakt. Met betere begeleiding had ze best kunnen uitgroeien tot een goede zangeres. Op ons verlovingsfeest in 1964 heeft ze tijdens onze receptie nog spontaan wat gezongen".

In het midden Janneke Peper in het laantje naast hun huis. de man links is de vader van Janneke. De man rechts is mogelijk Ronnie Tober (?). Bron: ingezonden, persoon bij de webmaster bekend.

Haar populariteit en haar einde

Jullie webmaster is eens op zoek gegaan in tientallen kranten hoe het verdere leven van Janneke eigenlijk is verlopen. Ook een trouwe lezer van NZD die Janneke van dichtbij heeft meegemaakt, vertelt over haar. We volgen haar op de voet in de wetenschap dat lang niet al haar optredens onderstaand zijn vermeld.

In 1963 is Janneke nog maar elf jaar oud en zit in de vijfde klas van de Dwingelooschool in Winschoten, speelt ze accordeon en wint ze veel eerste prijzen met de toen zo populaire teenagershows. Ook zingt ze al Duitse liedjes op amateurwedstrijden in Vlagtwedde, Bellingwolde, Eext en Winschoten. Ze treedt dan ook al op met het kwartet van John de Mol en de Dixieland Pipers. Als Willeke Alberti plotseling wordt weggeroepen voor een optreden in Nieuw Guinea mag Janneke voor haar invallen. Gert Timmerman zit in de kinderjury in Vlagtwedde en wil dat ze met zijn orkest gaat meewerken. Hij neemt haar mee naar het Grand Gala du Disque in Amsterdam om te gaan proefzingen bij het orkest van Werner Müller. Daar staat ze dan op haar elfde in Duitsland voor het zo bekende Duitse showorkest van Werner Müller [6].

Op 12 april 1965 gaat Janneke naar Hamburg om daar twee opnames te gaan maken met het orkest van Werner Müller. ‘Kleine Benge’ en ‘Skibbeldibabdi-baby’, zien daar het levenslicht, uiteraard in het Duits. De week daarvoor is ze ook al in Hamburg geweest voor de opname van ‘Rosa Rote Liebesbriefe’ en ‘Ich bin kein kleines baby mehr’. In datzelfde jaar komt ze naar Hannover van 25 tot 29 oktober om te repeteren voor het Duitse televisieprogramma ‘Schlagermagazin’, dat in december wordt uitgezonden [7].

Tijdens het Jubbega-Festival op 9 en 10 juli 1966 in Friesland heeft de organisatie ook “de nieuwe, in West-Duitsland optredende teenager-ster Janneke Peper uit Winschoten gecontracteerd” [8].

Bij Dommering in Winschoten

Die zaterdagmiddag in februari 1966 is het bomvol in de grote zaal van hotel Dommering in Winschoten. OostGroningers houden hier dan hun Dollard-teach-in, waar sprekers zich druk maken over het Dollard-plan. Sommige sprekers komen nauwelijks aan het woord en worden onderbroken door boe-geroep, geen applaus. Oud-wethouder J. Vos van Termunten heeft heel veel op zijn hart en kruipt als het ware in de microfoon.
“Dan wordt het pauze; eerst komen de Rowdies uit Oude Pekela aan de beurt en vervolgens toont Janneke Peper (15) haar radio- en t.v.-routine en blijkt nóg meer stemvolume te hebben dan oud-wethouder Vos”, aldus de krant [9.

Op 18 maart 1966 treedt Janneke op in de ‘Is Gert thuis….?’ show bij de AVRO televisie. Het is dan al bekend dat zij een van de kandidaten is voor de Knokke-ploeg. Ook in maart van dat jaar ontmoet Willem Duys Janneke Peper in zijn televisieprogramma ‘Voor de vuist weg’ [10].

Lou van Rees presenteert aan en op het water van de Vinkeveense plassen zijn zangploeg voor het Eurovisie Songfestival in Knokke. Uit de 21 kandidaten zijn Margie Ball (17), Martine Bijl (19), Margaret Piening (20) uit Wildervanck, (de vaste zangeres van de groep The Relays), Janneke Peper (15) en Ronnie Tober (21) uitgekozen om aan het festival mee te doen van 8 tot 14 juli in het Casino van Knokke. De algemene verwachting is dat Frankrijk het opnieuw zal gaan winnen. Naast Frankrijk, Nederland en België, doen Duitsland, Italië en Engeland ook mee. Janneke heeft dan orkestleider Werner Müller uit Duitsland als coach. Het team is op het festival uiteindelijk met een gering puntenverschil tweede geworden en de deelnemers keren tevreden naar huis met elk 1300 gulden en een camera. Daarna volgt tegen middernacht nog een optreden in de club Bagatelle, waar elk jaar voor een klein groepje mensen wordt opgetreden [11].

Het wordt mei 1966 en Janneke is op weg om 16 jaar te worden. Ze draagt witte katoenen kneikousen, een opartrokje, ribbeltrui, donkerblond hoog opgekamd steil haar en heeft een zwaar opgemaakt gezichtje met bloedrode lippen [12].

Mies Bouwman laat Janneke opdraven in ‘Mies-en-scène’. Gert Timmerman is inmiddels haar grootste vriend geworden. In 1965 is ze zelfs maar liefst vijf weken bij hem geweest in zijn huis in Enschede….. Ik houd mijn hart vast; in 1921 is er een uitgebreide documentaire op de televisie, waar ook een dochter van Gert en Hermien aan het woord komt. Sandra vertelt dat ze op jonge leeftijd door haar vader is misbruikt. Ook is bekend dat Gert in 1970/71 een 'sexplaat' heeft uitgebracht, waarop zijn stem duidelijk is te horen en die in zijn eigen studio is opgenomen. In de huiskamer is het regelmatig oorlog, vertelt Sandra, de huisraad vliegt er regelmatig door de kamer. Hermien wordt ook door Gert geslagen. Gert blijkt erg agressief te zijn, maar het sprookje moet in stand worden gehouden. Gert neemt dochtertje Sandra ook mee in bad: "Ik moest dan zijn geslachtsdeel wassen". "Hij heeft zich behoorlijk op mij uitgeleefd". Ondanks alles zingt Sandra samen met Gert en Hermien als ze 15 jaar is.

Van Gert mag Janneke Peper geen zangles nemen omdat hij haar natuurlijke stem wil houden. In die tijd zegt Janneke dat ze eigenlijk geen vriendjes en vriendinnetjes meer heeft, daar heeft ze gaan tijd voor. Wel komt de voorzitter van de Duitse fanclub langs en neemt dan mooie dingen voor haar mee, zoals rode rozen en een doos bonbons met ‘Mon Chérie’ er op. Janneke vertelt ook dat ze veel geld verdient, maar haar moeder ontkracht dat, omdat er veel betaald moet worden aan kleren, de kapper en nog veel meer [12].

Tijdens ‘Paspoort ‘66’ in Emmen van 18 tot en met 24 mei treedt ook Janneke Peper op [13] en bij de Pinksterfeesten in Dancing Ratering te Eext treedt op de twee dansavonden ‘als extra attractie Knokke-zangeres Janneke Peper’ op. Het orkest van Margie Ball (ook van Knokke) is dan ook aanwezig [14]. Janneke opent in Winschoten op een mooie zaterdagmorgen door het hijsen van een vlag de speeltuin De Wijert [15]. Die avond op 6 juli 1966 zendt de RONO (Regionale Omroep Noord en Oost) om vijf minuten voor half acht een programma uit, waarin Janneke de hoofdpersoon is. Jan Hof houdt een vraaggesprek met haar over het songfestival in Knokke. Er worden twee platen van haar gedraaid van nummers die zo ook in Knokke zal gaan zingen [16].

Klaagzang van een moeder
De ouders van Janneke klagen steen en been over hoe hun dochter financieel wordt behandeld: “En ze zijn hier in Holland bij Phonogram zo slecht van betalen….” “Hier zeggen ze: zie maar hoe je aan het geld komt. Phonogram is bar en bar slecht voor ons. Als ze zeggen: Janneke mag naar Knokke, spring je een gat in de lucht. Maar wat daar aan vast zit daar denk je niet bij na. Naar mijnheer Van Rees rijden, weer terug naar Winschoten, weer naar meneer van Rees rijden omdat de ploeg gewijzigd is, en weer terug naar Winschoten. En reisgeld, niks hoor” [17].

Noordelijke Amusement Festival

Tijdens de Tweede Noordelijke Amusements Festival treedt Janneke op donderdag 28 juli 1966 op in De Gouden Leeuw te Zuidlaren [18]. Janneke treedt met het Rainbow Kwartet op 28 juli op in de Gouden Leeuw te Zuidlaren tijdens het Tweede Noordelijke Amusements Festival. De dag erop zal Ronnie Tober daar optreden [19]. De moeder van Janneke vertelt op 30 juli 1966 dat “Als Janneke groot wordt, gaat ze betere liedjes zingen, liedjes van Piaf, dat is haar eigenlijke genre, maar daar moet je eerst een levensgeschiedenis voor achter de rug hebben” [20]. Een paar dagen laten zien we een advertentie in het Nieuwsblad van het Noorden dat Janneke (en anderen) in Zuidlaren elke avond optreden van 19 tot en met 31 juli.

Op 5 augustus 1966 treedt ze op tijdens de zomerfeesten in Epen (Zuid-Limburg) [21]. Tijdens de augustusfeesten op 27 augustus 1966 heeft Herman Rinket’s Variété traditiiegetrouw een programma opgesteld. In het Grand Theatre te Groningen treden behalve Janneke Peper, Gert en Hermien Timmerman, de Luckberries en Anneke Grönloh op, alsmede Imca Marina, Tonny Bakkenes en Jan Blaaser [22]. Op zaterdag 3 september 1966 is er teeneravond in de mobiele zaal op de ijsbaan in Leeuwarden met een optreden van The Lords, Karin Kent, 'Jannie' Peper, Gonny Baars en Shirley [23].

Is het over met Gert Timmerman...

Gert Timmerman doet een uitspraak over Janneke in Het Vrije Volk, die bij Janneke minder plezierig zal zijn overgekomen. Hij zegt: “Janneke zal het hier niet redden. Ik kan niet veel meer voor haar doen, maar ik zie wel dat ze ’t verkeerde repertoire in handen krijgt” [24]. Janneke is op ‘savonds om acht uur te horen in een het programma van de AVRO ‘Tot uw orders’, over de vliegbasis Leeuwarden, uitgezonden uit de Korenbeurs in Franeker [25].

De jonge communisten houden een protestmars in het centrum van Emmen en protesteren tegen de oorlog in Vietnam. In het paviljoen van het Noorder Dierenpark komen ze bij elkaar. Ellen van Eijk uit Medemblik zingt protestsongs en de rest van het programma wordt afgemaakt door de zangeressen Shirley Zwerus en Janneke Peper met orkest [26].

Na Knokke

Na Knokke met Lou van Rees is ze veel ervaring rijker geworden. Daar heeft ze samen met Martine Bijl, Karin Kent, Margie Ball en Ronnie Tober, Nederland naar een tweede plek gezongen. De belangstelling voor radio en tv is er echter niet beter op geworden. Tussen juni en december is men haar in Hilversum schijnbaar vergeten door de grote afstand tussen Winschoten en de studio’s in Bussum. Wel staat ze nu meer op het podium omdat na Knokke impresario Herman Rinket uit Groningen zich ontfermt heeft over Janneke. Jackie Bulterman schrijft speciaal voor haar ‘Als ik dan maar lachene “nee” kan zeggen”, uit het Duits vertaald, en ‘Harry, lijm mij toch eens gauw’. Ook zingt ze samen in 1966 met Silvio in een Duitse tv-film, in een programma van Roel Balten en in ‘Howland in Holland’, van Chris Howland. Toch is ze even in Nederland te zien op televisie in het KRO programma ‘WAAUW’. Verder volgt ze lessen in Frans, Duits en Engels, elektronisch orgel, accordeon en slagwerk [27].

Het wordt januari 1967. Afgelopen donderdagochtend is de op 64-jarige leeftijd impresario Herman Rinket overleden. Bij zijn crematie in Groningen zijn veel van ‘zijn’ artiesten aanwezig waaronder ook Janneke Peper [28].

Uit de gratie
De krant meent dat Janneke Peper in ons land een beetje uit de gratie is. In Duitsland treedt ze nog geregeld op, maar hier niet meer. De dancinghouders zien in lieve zangeresjes geen brood meer. Er komt dan bijna niemand meer opdraven. De jongelui willen beatmuziek en anders niets. Ze willen niet rustig op een stoel blijven zitten en luisteren naar iemand die op het podium achter een microfoon wat stijfjes staat te zingen. De meesten willen actie en zelf meedoen. Dansen, springen en hossen is een algemeen beeld dat je tegenkomt in de meeste dancings in het noorden, maar ook elders in het land [29].

Zondag 9 april 1967: Bij Dancing Hutten en Rossum (Dld) treedt Janneke samen met Die Schlager Stars op. Ze wordt gepresenteerd als ‘de bekende zangeres van radio en T.V.’ [30]. In mei treedt ze op in hotel 't Gemeentehuis in Bedum, met medewerking van The Venters [31]. Op zaterdag 29 april 1967 treedt Janneke weer op in Bedum voor de Oranjevereniging. Ze wordt begeleid door de RIA’s en Hammondorganist Willy Weits [32].

Beklag van haar vader in 1967

Haar vader doet zijn beklag over de optredens van Janneke ‘elders’ in Nederland. Hij vertelt: “Janneke heeft het eigenlijk niet zo gemakkelijk. Het is voor haar een beetje moeilijk om aan de slag te komen wat door sommige mensen geweten wordt aan het feit dat zij te ver weg zit. Haar vader, die tevens haar manager en woordvoerder is, zei ons: „Janneke doet op het ogenblik veel in Duitsland. Wat het eigen land betreft: daar ben ik helemaal niet tevreden mee. In het noorden treedt ze regelmatig op, maar de rest van het land en speciaal het zuiden doet echt niets voor Janneke. We zijn wat dat betreft voornamelijk, ook wat de radio en t.v. betreft, aangewezen op Duitsland. Dat is ook een reden dat Janneke onlangs een plaatje in het Duits heeft gemaakt, wat dan ook voornamelijk in Duitsland wordt verkocht. En wat de financiën betreft: ik zie niet in waarom de afstand van Groningen tot welke plaats in ons land dan ook te duur zou zijn wat vervoerskosten betreft, terwijl de radio en tv toch niets anders doen dan ontzettend dure buitenlandse artiesten naar Nederland halen, alsof dat notabene niet handen vol met geld kost. Daarmee vergeleken kost onze Janneke toch echt helemaal niets”. Janneke is inmiddels 16 jaar geworden. En, zoals haar vader ons verzekerde: „het kind heeft alleen nog maar aandacht voor haar werk, aan de liefde doet ze nog niet” [33].

Janneke is een psychiatrisch patient geworden

In de loop van 1967 begint het ineens heel stil te worden. Ze zien vrijwel geen optredens meer van Janneke in de kranten staan en vervolgens.......helemaal niets meer.

Op 12 juni 1975 kopt De Telegraaf met “Knokke-ster Janneke Peper al jaren ziek”. Janneke is inmiddels 24 jaar geworden en wordt verpleegd in de psychiatrische instelling. Vlak na de successen in de jaren 1966-1667 scheiden haar ouders, omdat haar vader vreemd is gegaan van met Duitse vrouw en kan Janneke het artiestenleven niet meer aan. Inmiddels heeft zij tientallen optredens gehad in Nederland, België en Duitsland, maar in 1968 stort ze compleet in en komt terecht in psychiatrische instellingen o.a. Beatrixoord in Appelscha. Daarna wordt ze verpleegd in de Grenshoeve in Bellingwolde [34].

Haar korte artiestenleven is voorgoed voorbij.

Sommige bekenden herinneren zich haar nog, maar...

Een ingewijde [5] vertelt verder: "Later toen we getrouwd waren en al in Delft woonden zijn ze met mijn ouders wel eens op visite geweest. Ook toen had Janneke haar accordeon bij zich en liet van zich horen. Het was mooi, maar was blij dat het afgelopoen was, want enkele straten verderop was het nog te horen". "Later heb ik haar nog een paar singeltjes van haar gegeven, omdat ze zelf al helemaal niets meer had". "Weer later zijn haar ouders gescheiden omdat haar vader met een Duitse vrouw vreemd ging en is Janneke uit huis geplaatst.

Een jaar of 10 geleden (circa 2010 dus) waren we met de trein naar mijn zus in Scheemda gegaan en zagen haar daar op het perron staan. Ze was toen heel verward, kon zich nog weinig herinneren. Ook niet dat ze bij ons in Delft was geweest en de singeltjes had ze ook al niet meer. Toen haar trein naar Winschoten er aan kwam vertelde ze nog dat ze begeleid woonde in Winschoten.

Toen mijn moeder rond 2017 voor haar knieoperatie in Old Wolde moest herstellen, bleek dat Janneke’s zus Trijnie daar ook al ettelijke jaren revalideerde. Ze had helemaal geen contact met haar en wist ook helemaal niet hoe het met haar ging" [5].

In het linker huis heeft de familie Peper gewoond. Het huis heeft in Winschoten gestaan op de hoek Dwingelooweg en Engelstilstraat. Het is jaren geleden afgebroken. Bron: bij de webmaster bekend

Janneke Peper: Lilablauwe liefdesbriefjes

Het Songfestival van Knokke, officieel de Europabeker voor zangvoordracht, kortweg Knokkefestival genoemd, is een zangcompetitie voor Europese landen die van 1959 tot 1973 jaarlijks is gehouden in het casino van de Belgische plaats Knokke. In de jaren 80 worden nog vijf edities van de wedstrijd georganiseerd, ditmaal in een bescheidener versie onder de naam Knokke Cup.

Foto boven (9 juli 1966). In 1966 doen uit Nederland (v.l.n.r. op de foto) Martine Bijl, Margie Ball, Janneke Peper, Karin Kent, en Ronnie Tober aan het Songfestival mee. Het winnende land in dat jaar is het Verenigd Koninkrijk dat tussen 1959 en 1973 vier keer winnaar wordt. Nederland is in 1964, 1965 winnaar. Bron: Auteur Eric Koch (ANEFO), GaHetNa (Nationaal Archief, NL), 919-3384. Licentie: Publieke Domein.

Janneke Peper: Als ik maar nee zeggen kan.

Janneke: Meine Träume.

Haar singels (14 nummers:
1963:  Waarom rij je zo hard, pappie / Moeder wil je me vergeven (Imperial)
1965: Rotarose Liebesbriefe / Skibbeldi-babdi-baby (Decca Records)
1966: Skibbeldi-babdi-baby / Lilablauwe liefdesbriefjes (Decca Records)
Oh, ich bin kein kleines Baby mehr / Meine Träume (Decca Records)
Over en over / Ik ga met jou (Decca Records)
Als ik maar nee zeggen kon / Harry (Lijm toch mijn hart) (Decca Records)
1967: Liebe ist ein heißes Eisen / Küssen ist doch nicht verboten (Decca Records)

Naast de singles zijn er nog 'The Rocking Recordings 1965-1966', zes tracks van in totaal 13 minuten en 28 seconden [1]

Janneke Peper: Moeder, wil je me vergeven?

Janneke: Skibbeldibabdi-Baby