Christine Koster
Genealogie van Uildricks Jans.
Parenteel van Uildricks Jans.
Christine Koster, geb. op donderdag 4 jul 1901.
tr.
met
Janna Schuthof, dr. van Lambertus Schuthof en Jantje Kreger, geb. te Winschoten [Gr] op dinsdag 8 feb 1921.
Christine Koster | |
| in Genealogie van Uildricks Jans. Parenteel van Uildricks Jans. Christine Koster, geb. op donderdag 4 jul 1901. |
tr.
met
Geert Schuthof, zn. van Hendrik Schuthof en Engeltje Fröhling, geb. te Bedum [Gr] op woensdag 12 okt 1898, smid. |  |
Uit dit huwelijk 5 kinderen:
| naam | geb. | plaats | ovl. | plaats | oud | relatie | kinderen | |
| 1 | Enny | 1 | 0 | |||||
| 2 | Antje | *1927 | 1 | 0 | ||||
| 3 | Henk | *1929 | 1 | 0 | ||||
| 4 | Jan | *1935 | 1 | 0 | ||||
| 5 | Marie | 1 | 0 |
tr.
met
Lammerdina (Dien) Schuthof, dr. van Hendrik Schuthof en Engeltje Fröhling, geb. te Winschoten [Gr] op zaterdag 23 jan 1897.
Aantekeningen bij Lammerdina (Dien) Schuthof.
Dien heeft in de buurt van Eindhoven gewoond. Haar huwelijk met Daan raakt in de problemen als de echtgenoot valt voor een jong meisje. Voor die tijd zou een scheiding een grote schande zijn, maar voor het zover komt valt Daan door het keldergat en breekt hij zijn nek. Dien kan nu heer naam hooghouden en een pensioentje krijgen.
Enny Schuthof |  |
| in Genealogie van Uildricks Jans. Parenteel van Uildricks Jans. Enny Schuthof. |
| |
| |
tr.
met
Nn van Diepen.
Dossier:
| |
| |
tr.
met
Stan Schaap, geb. in 1919, ovl. (ongeveer 89 jaar oud) op dinsdag 11 mrt 2008.
Henk Schuthof |  |
| in Genealogie van Uildricks Jans. Parenteel van Uildricks Jans. Henk Schuthof, geb. op zondag 15 dec 1929, marechaussee beambte. |
| |
| |
tr.
met
Jan Schuthof |  |
| in Genealogie van Uildricks Jans. Parenteel van Uildricks Jans. Jan Schuthof, geb. op dinsdag 3 dec 1935, eigenaar waterboorbedrijf. |
| |
| |
tr. (24 jaar oud) op woensdag 10 aug 1960
met
| |
| |
| |
tr.
met
tr.
met
Marie Schuthof, dr. van Geert Schuthof en Christine Koster.
tr. (resp. 22 en 19 jaar oud) te Winschoten [Gr] op zaterdag 10 apr 1920
met
Jantina Schuthof, dr. van Hendrik Schuthof en Engeltje Fröhling, geb. te Nieuweschans [Gr] op woensdag 2 mei 1900, ovl. (46 jaar oud) te Winschoten [Gr] op maandag 3 feb 1947.
tr.
met
Jan Schuthof, zn. van Hendrik Schuthof en Engeltje Fröhling, geb. te Winschoten [Gr] op woensdag 18 mei 1904, ovl. (66 jaar oud) te Den Haag op zondag 4 apr 1971.
Aantekeningen bij Jan Schuthof.
Schuthof's liefste wens is het om bij de politie te gaan in Den Haag, maar hij is nog niet oud genoeg. Hij probeert het eerst op de kermis, maar omdat vader Hendrik niet wil dat zoonlief zich ophoudt met kermisvolk, staat Jan niets anders te doen dan van huis weg te lopen. Het kost de mannen van zijn oudere zusters dagen om hem op te sporen en hem op het rechte pad terug te brengen. Jan denkt dat een voorcarrière bij het leger een goede referentie zal zijn. Hij wordt gelegerd in Beilen bij de wielrijders en brengt het tot sergeant, wat niet slecht is, want zijn schoolopleiding is gestrand halverwege de Mulo. Uniform en discipline liggen hem wel. Na het leger is hij ook nog een tijdje brandweerman, totdat hij oud genoeg is om te solliciteren bij de politie. Als een van de weinigen wordt hij benoemd tot aspirant agent bij de verkeerspolitie. Vaak moet hij het verkeer regelen aan het Spoor en Jan geniet van zijn macht om met één beweging van zijn witgehandschoende hand de verkeersstroom te stoppen en de andere richting op gang te brengen. Overtreders van de verkeersregels worden opgeschreven, met potlood op zijn witte manchet. Dat zijn nooit taxi- of buschauffeurs, daar hebben de agenten een onuitgesproken broederbond mee; die hang je niet op….
Nel's vader doet dienst in dezelfde ploeg als de jonge Jan. Hij neemt zijn vriendelijke jongere collega een keer mee naar huis. Al dan niet met bijbedoelingen en het klikt tussen Jan en Nel, ze verlieven, verloven, en huwen op 11 november 1931. Voor zijn huwelijk is Jan in de kost in Scheveningen en besteedt hij zijn vrije tijd voornamelijk met lezen van boeken over detectives, avontuur en cowboys. Tot diep in de nacht kan hij doorlezen. Omdat hij 's ochtends te moe is om de twee grote rinkelende bellen van zijn wekker te horen, heeft hij het ding vastgebonden tussen de spijlen van zijn ijzeren ledikant. Want geen groter zonde voor een 'bink' dan te laat in dienst te komen. Na jaren als verkeersagent gewerkt te hebben, wordt hij 'stille' - rechercheur - en mag hij zijn uniform thuislaten. Eerst bij de afdeling diefstallen, later bij 'bloed en tranen', de afdeling moordzaken. In de oorlog wordt Jan gedetacheerd bij Sociale Zaken, om vistransporten van Delfzijl naar Den Haag te begeleiden. Na de oorlog is de detachering afgelopen en komt hij terug bij de politie als hoofdagent en enige jaren later tot zijn eindrang van adjudant.
Enkele jaren later komt hij terecht bij een nieuw opgezette dienst, de Haagse kinderpolitie. Aanvankelijk voelt hij niets voor die diensttak. Als je gewend bent dieven en moordenaars te vangen zijn kleine boefjes beneden je stand. Uiteindelijk accepteert hij de overplaatsing en wordt tweede in rang onder adjudant Lürsen, een grof gebouwde en besnaarde man. Na Lürsen krijg hij tot zijn aanvankelijke ergernis een vrouw boven zich - welke vent laat zich door een vrouw commanderen… Maar de frêle hoofdinspectrice mejuffrouw Van Deth en adjudant Schuthof krijgen waardering voor elkaar en hun jaren samen zijn waarschijnlijk zijn beste tijd bij de kinderpolitie. Want als Van Deth, door concentratiekamp ellende moe en versleten, met pensioen gaat, gebeurt wat de adjudant altijd heeft gevreesd. Eén van de inspectrices die hij altijd minachtend heeft aangeduid als de steekneus, wordt bevorderd en komt in Van Deth's plaats. Dat geeft vanaf het begin verdriet en uiteindelijk vrragt hij overplaatsing aan. De laatste paar jaar heeft hij uitgediend op een politiepost aan de Valkenboskade, waar hij zijn chagrijn verbijt door veel te veel te roken. Brigadiers en adjudanten zijn eens in de zoveel weken wachtcommandant, een 24 uurs dienst. Gedurende zo'n nacht zie je niet het beste van een stad. Mensen die aan een touw bungelen, opengesneden mensen, gebrutaliseerde vrouwen, veel bloed, angst en ellende. Jan is echter een professioneel politieman, want als de zaak wordt vastgelegd en hij heeft getekend, gaat hij naar huis, duikt zijn bed in en slaapt verder, ondanks de gruwelijke beelden op zijn netvlies. Aan het eind van zijn carrière zal hij een lintje krijgen van de koningin, voor langjarige trouwe dienst. Dat is standaard, maar jaren van tevoren heeft hij al gezegd dat hij zo'n standaard bedankje niet hoeft. Als hij de brief van de Haagse burgemeester ontvangt, waarin hem wordt gevraagd of hij het eerbewijs wilt accepteren, gaat hij toch door de knieën. Het is toch wel bijzonder, vindt hij. De medaille verdwijnt echter in de kast, maar het kleurige, dunne lintje draagt hij veel. Hij is een politieman in hart en nieren geweest, alom gerespecteerd om zijn dienstopvatting en ook buiten diensttijd is het politiewerk in zijn gedachten. De keerzijde van die eenzijdige gerichtheid is geweest, dat hij in het beruchte gat valt na zijn pensionering. Hij heeft niets anders meer te doen dan 's ochtends de 200 meter naar het Zuiderparkplein te lopen om een Telegraaf te kopen en de rest van de ochtend gebruikt hij om de krant van voren naar achteren te spellen. Zijn geheugen gaat helaas teruglopen en veel onthoudt hij niet meer van het gelezene. Ook lichamelijk gaat het niet goed met hem. Steeds langer gaat hij 's middags op de bank liggen slapen en hij kreeg buikklachten. Eenmaal uit het ziekenhuis ontslagen gaat het snel bergaf en als hij een paar maanden later per brancard weer wordt afgevoerd, huilt hij. Hij weet dat hij niet meer thuis zal komen. In zijn laatste ogenblikken, als hij bijna niet meer kan spreken, ziet hij iets. Haast onhoorbaar mompelt hij: "mooie vogels, mooie bloemen". Hij heeft de Schoonheid ontmoet.
•.
Uit: Haagsche Courant van 1 mei 1965.
"DE POLITIEMAN DIE DE DUITSE VLAG VAN DE HAAGSE TOREN SCHEURDE.
Een nacht, enkele dagen voor de vijfde mei 1945. Het regende en stormde. In de toren van de Haagse Grote Kerk hielden twee rechercheurs de wacht. Zij hadden het bitter koud. Beneden bij het postkantoor liepen de Duitse schildwachten, nerveus, maar waakzaam. De dubbelwacht in de toren dateerde van ongeveer tien dagen voor de bevrijding. 'We hadden', zegt de 60-jarige gepensioneerde politieman J. Schuthof, 'een scherp omlijnde opdracht. We mochten maar één man tot de toren toelaten. Die zou in het bezit zijn van een rood-wit-blauwe vlag en een schriftelijke last van burgemeester De Monchy. Het uithangen van die vlag zou voor de Binnenlandse Strijdkrachten het teken zijn om in actie te komen'. Om verder iedereen te weren hadden de rechercheurs het luik, dat toegang gaf tot de trap naar beneden, afgedekt met een heel grote, zware kist zand. 'Ineens', vertelt de heer Schuthof, 'hoorde ik boven het geraas van de regen en de wind uit stemmen. Tot mijn stomme verbazing kwamen ze niet van beneden maar van boven. Ik schreeuwde: 'Kriminalpolizei!' wer ist da?' Het antwoord kwam in de vorm van twee Duitsers, die langs een smalle trap naar beneden stommelden.' 'Zij vertelden dat zij naar boven moesten om seinoefeningen te houden, dat ze het luik niet omhoog hadden kunnen doen en dat ze daarom door de klokkentoren waren gegaan. Ik vertrouwde hen niet. Nauwelijks waren ze weg of ik hoorde weer wat, ditmaal leek het op het wapperen van een vlag.' 'Boven gekomen zag ik, dat ze een vlag hadden uitgehangen. In het donker kon ik niet ontdekken welke, maar nadat ik het doek naar me had toegetrokken zag ik dat er hakenkruisen op zaten'. 'Dat was onmogelijk. Als de mannen van de BS in de buitenwijken van Den Haag 's morgens een vlag zouden zien hangen aan de toren zouden ze denken dat het zover was. Op grote afstand zouden ze beslist niet kunnen zien dat het een hakenkruisvlag was. Zij zouden hun opdrachten gaan uitvoeren en … er zou bloed vloeien. Alleen kon ik hem er niet afhalen, daarvoor was de mast te zwaar. Ik belde om assistentie, want mijn collega moest bij de telefoon blijven. Even later kwam de inmiddels ook gepensioneerde politieman H.A. van Horssen. Samen hebben we hem er vanaf gescheurd'. Een moedige daad. Want de Duitsers waren in die dagen niet mals met hun represailles. De beide heren hebben dan ook wel in angst gezeten. Van Horssen ging onmiddellijk daarna naar het oude Rode Kruis ziekenhuis, om rapport uit te brengen aan burgemeester De Monchy, die zogenaamd ziek te bed lag. Schuthof vouwde de vlag op, stopte hem in de afwateringgoot en nam de benen. Dat wil zeggen, hij ging aan de overkant staan posten om, als er Duitsers zouden komen, ineens weg te kunnen. Een paar dagen later was het inderdaad zover. De bevrijding was een feit. De eerste daad van de heer Schuthof was zijn oorlogstrofee in de wacht te slepen, een grote oranje lap met twee hakenkruisen.' Die hakenkruisen heeft mijn vrouw er vanaf getornd. Van de lap heeft ze een shirt gemaakt voor mijn oudste zoon, die lid was van Westerkwartier, en een compleet pakje voor mijn jongste. De heer Schuthof weet niet meer waar de hakenkruisen zijn gebleven.".
Uit dit huwelijk een zoon:
| naam | geb. | plaats | ovl. | plaats | oud | relatie | kinderen | |
| 1 | Hendrik Jan Pieter (Henk) | *1934 | Den Haag | 1 | 0 |
tr.
met
Yvonne Marie-Thérèse Vervoort, geb. te Den Haag op maandag 5 aug 1935.
tr.
met
Mettje Schuthof, dr. van Hendrik Schuthof en Engeltje Fröhling, geb. op donderdag 24 jan 1907, woont met haar man in Eindhoven.
Aantekeningen bij Mettje Schuthof.
Van Mettje wordt gezegd dat ze iets mannelijks heeft gehad in haar gezicht. Haar karakter is onbehouwen. Op een dag komt er bezoek en moet Roelf vlees halen, als zij hem toesnauwd: "Denk erom, Roelf, alleen het beste van het beste wil ik hebben".
')}