Gozewinus Acker Stratingh is geboren op 25 maart 1804 te Adorp waar hij ook wordt gedoopt (08-04-1804) als zoon van Everardus Stratingh, predikant, en Margien Cleveringa. Hij wordt vanaf zijn derde jaar opgevoed door zijn oom Sibrandus E. Stratingh, hoogleraar geneeskunde te Groningen. Op 21 augustus 1829 treedt hij in het huwelijk met Katharina Johanna Pelinck, dochter van den heer J. Pelinck predikant te Scheemda. Uit dit huwelijk worden een dochter en twee zoons geboren. Acker Stratingh overlijdt op 22 oktober 1876 in Groningen.
Acker Stratingh begint zijn studie geneeskunde in (Medicinae Doctor) Groningen op 16-jarige leeftijd. Daarnaast volgt hij, samen met zijn studiegenoot R. Westerhoff, vakken die zijn bijzondere interesse hebben: geologie, oudheidkunde en natuurlijke historie.
Hij doet met succes mee aan academische prijsvragen op deze gebieden, getuige twee bekroningen (1822 en 1824). Ook ontvangt hij van de Commissie van Onderwijs in de Provincie Groningen een ereprijs voor het boekje Natuurlijke historie der provincie Groningen, dat hij samen met Westerhoff schrijft.
In 1828 promoveert Acker Stratingh tot doctor in de geneeskunde. Van 1830-1831 dient hij als officier van gezondheid in het eerste bataljon van de Groningse schutterij. Daarna werkt hij als arts, totdat hij zijn praktijk opgeeft om zich geheel te kunnen wijden aan de geschiedenis van Nederland in het algemeen en die van de provincie Groningen in het bijzonder. Een belangrijk overzichtswerk van zijn hand is ‘Aloude staat en geschiedenis des vaderlands’ (drie delen., Groningen 1847-1852). Mede dankzij dit werk wordt Acker Stratingh in 1850 benoemd tot ‘Matheseos Magister et Philosophiae Naturalis Doctor’ aan de Groninger Hoogeschool. Ook wordt hij benoemd tot lid van een aantal letterkundige en wetenschappelijke genootschappen, te Groningen, Utrecht, Leiden, Friesland, Emden en de Koninklijke Academie van Wetenschappen.
Naast zijn werk als arts en wetenschapper vervult Acker Stratingh andere maatschappelijke taken. Hij is Nederlands Hervormd ouderling en kerkvoogd, lid van de plaatselijke schoolcommissie, lid van het geneeskundig staatstoezicht voor Groningen en Friesland, vrijwillig docent aan de Landhuishoudkundige School in Haren (1842-1865), redacteur van het wetenschappelijk tijdschrift Gruno (1849), medeoprichter van het tijdschrift Bijdragen tot de geschiedenis en oudheidkunde, inzonderheid van de provincie Groningen (1864-1873) en lid van de commissie tot oprichting van het Provinciaal Museum van Oudheden (1874). Acker Stratingh heeft een belangrijke bijdrage geleverd aan het onderzoek naar de wierden in en de bodemgesteldheid van de provincie Groningen. Ook levert hij een bijdrage aan de kennis van de ontwikkeling van de landbouw, waterstaat en het dijkwezen in Nederland.
Voorbeeld van een bodemkaart door Stratingh voorzien van aantekeningen uit de bovenlangen en legenda.
Mr. H.O. Feit schrijft over hem o.a.: ‘…Bij zijn opleiding in Groningen verdedigt hij ‘eener dissertatie de chinchonino, chinino eorumque sedibus, inprimis sulphate chinini, Pharmaceutica ae Therapeutica ratione consideratis’, hij verlaat in 1828 de hogeschool en zet zich als ‘doctor’ te Groningen in. neder; doch in 1830 werd hij in zijn voornemen om met ijver zich op de praktijk toe te leggen en tevens zijne geliefde studiën niet te verlaten, teleurgesteld. Als officier van gezondheid bij het eerste ‘bataljon Groninger schutterij, maakte hij den Belgische veldtocht mede’. Wedergekeerd deed de meer en meer zich bij hem ontwikkelde lust tot het verkrijgen van eene zooveel mogelijk naauwkeurige kennis van den voormaligen toestand van ons vaderland en in het bijzonder zijner provincie en geboortestad, hoe langs zoo meer zijne studiën de rigting nemen tot de geschiedenis en oudheidkunde. Uitstekend bewerkte hij tot bevordering der kennis van den vroegeren toestand van ons land en van die der ontwikkeling van landbouw, waterstaat en dijkwezen, het boek Aloude Staat en geschiedenis des Vaderlands (Gron. 1847-1851 3 dln.) en het met Dr. G.A. Venema in 1859 uitgegeven werk: De Dollard of geschied- en aardrijks- en natuurkundige beschrijving van dezen bodem der Eems. Voorts schreef hij eene verhandeling over de eerste bedijking van ons vaderland tot wederlegging van eene daarover met Dr. Westerhoff strijdende mening en andere kleinere geschriften.
In 1849 werd hij redacteur van het wetenschappelijk tijdschrift Gruno, waarin o.a. zijne verhandeling over den oorsprong van de munt en het wapen van Groningen, en later mederedacteur der Bijdragen tot de geschiedenis en oudheidkunde van Groningen, waarin vele belangrijke opstellen van zijn hand. Ook nam hij, op vergevorderden leeftijd, deel aan de commissie tot oprigting, regeling enz. van een provinciaal museum van oudheden. In de laatste jaren zijns levens verliet hij geheel en al de praktijk, doch gaf (1842-1865) in eenige vakken onderwijs in de landhuishoudkundige school te Haren. Met Mr. H.O. Feith gaf hij eene Aardrijks- en geschiedkundige schets van den toestand der provincie Groningen, en bezorgde met dezen de Kronijken van Emo en Menko. Hij overleed den 22 October 1876…’.
‘… zijne levenschets in Levensschetsen der Maats. van Ned. Letterk. 1877 met een lijst zijner uitgegevene geschriften'.
Toen ik voor omstreeks twee jaren een levensschets gaf van Dr. R. Westerhoff, dacht ik niet, dat ik binnen zoo korten tijd zou worden uitgenoodigd een levensberigt te geven van zijnen akademievriend, Dr. Gozewinus Acker Stratingh, wiens gezondheid toen nog niet eenen spoedigen dood deed vermoeden. Had ik gaarne gezien, dat de vervulling van het verzoek van het bestuur der Maatschappij aan bekwamere handen was toevertrouwd, zoo erken ik tevens, dat het mij aangenaam is eene gelegenheid te hebben om iets te kunnen bijdragen tot lof en nagedachtenis van hem, dien ik, ofschoon vele jaren jonger zijnde, van mijne jeugd af heb gekend en steeds hooggeacht. Eene eenvoudige mededeeling van hetgeen Stratingh in zijn leven heeft verrigt en is geweest, zal voldoende zijn om zijnen goeden naam ook na zijn overlijden in eere te houden…’, aldus Feith.
"Kaart van de provincie Groningen met aanduiding van de grondsgesteldheid en den waterstaat en vele, voor de geschiedenis van haren bodem belangrijke bijzonderheden; opgemaakt naar de bestaande kaarten en volgens nadere opnemingen en inlichtingen met behulp der Commissie van onderwijs aldaar, van de gemeente-besturen en van andere deskundigen". Gravure van de eerste geologische kaart van de provincie Groningen uit 1837. Hoort bij het werk Beschrijving van de kaart van de provincie Groningen, met aanduiding van de grondgesteldheid en den waterstaat, en vele voor de geschiedenis van haren bodem belangrijke bijzonderheden, opgemaakt naar de bestaande kaarten en volgens nadere opnemingen en inlichtingen [...]' van boekhandelaaruitgever Wolter van Boekeren uit 1839 Bevat ook de hoogte van een aantal wierden in ellen ten opzichte van het peil van de 'bout van volzee' bij de Spilsluizen in de stad Groningen en een aantal archeologische locaties zoals voormalige kloosters en borgen. Verder bevat de kaart veel verbeteringen ten opzichte van de kaart van Theodorus Beckeringh (1781) en Jan Hendrik Jappé (1835). Samengesteld door door landmeter I.A. Smit van der Vegt uit tekeningen van de burgemeesters uit de provincie onder toezicht van Gozewinus Acker Stratingh. Gravure van Dr. Veelwaard en Zoon.
In DBNL lezen we over Stratingh het volgende ‘Hij nam reeds, van zijn derde jaar af op zich zijn oom Sibrandus E. Stratingh hoogleeraar in de geneeskunde aan de akademie te Groningen. Onder de leiding van dezen geleerde, bij wien hij in huis als kind werd opgenomen en verzorgd, bezocht de ijverige jongeling de scholen. Door dien bekwamen leidsman werd bij hem, reeds vroeg, niet alleen de lust tot studie opgewekt, maar ook hem aangewezen de weg om daarin goed te slagen. Dat zulks met veel vrucht en een goed gevolg geschiedde, moge reeds daaruit blijken, dat de jongeling op zestienjarigen leeftijd, in 1820, als student bij de hoogeschool werd ingeschreven. Ofschoon nu de geneeskunde het vak was, waarin hij wenschte doctor te worden, en dit dus zijn hoofdstudie moest zijn en ook inderdaad was, zoo waren desniettemin de wis- en natuurkundige wetenschappen en later de geschiedenis en oudheidkunde, evenals bij zijnen akademievriend Westerhoff, zijne meeste geliefkoosde vakken van studie. Stratingh maakte een vlijtig gebruik van den tijd hem aan de akademie geschonken tot vermeerdering van kennis en wetenschap. Hij werd gerekend onder de ijverigste en uitstekendste studenten van zijnen tijd. Tweemaal, en telkens niet zonder vrucht, dong hij naar den eerepalm in den door de wis- en natuurkundige faculteit aan de akademie te Groningen uitgeschreven wedstrijd. Op de in 1822 uitgeschreven vraag, ‘cum plurimi agricultores seminum aliorum fundorum permutationem probent, quaeritur an haec permutatio re vera sit utilis et necessaria et quibusdam tunc nitatur naturae legibus’, werden de door Westerhoff en Stratingh ingezonden antwoorden de bekrooning waardig gekeurd. Het lot wees de gouden medaille aan Westerhoff toe: Stratingh ontving een accessit. Andermaal vond de bekwame en vlijtige student tijd een antwoord aan te bieden op de door dezelfde faculteit in 1824 uitgeschreven prijsvraag, ‘an experimenta Daltoni, quae ad aquae evaporationem spectant, nullam admittere possint combinationem chemicam aquam inter et aërem; si illa combinatio locum non habeat, qua ratione atmospherae siccitas et humiditas et universum Meteora aquosa ex Daltoni theoria possint explicari’. Van de hierop ingekomene drie antwoorden werd dat van Stratingh met goud bekroond. Zonder de beoefening van zijn hoofdvak, de geneeskunde, uit het oog te verliezen, bleef hij aanhoudend geologie en natuurlijke historie in verband met geschiedenis en oudheidkunde beoefenen. Nog student zijnde verkreeg hij met Westerhoff den door de commissie van onderwijs in de provincie Groningen uitgeloofden eereprijs op de door hen vervaardigde ‘natuurlijke historie der provincie Groningen’ als antwoord op het door die commissie verzochte ‘leesboek over de natuurlijke historie van de provincie Groningen.’
Gelijk reeds in de levensschets van Dr. R. Westerhoff is vermeld, kwam het eerste stuk van dit voor de geologische en natuurkundige kennis van den bodem onzer provincie zoo uitstekend aangelegd en bewerkt boek eerst in 1839 in het licht, door de zorg van Dr. Stratingh, van wiens hand er een voorrede en eenige bijvoegselen en verbeteringen aan zijn toegevoegd. De groote kennis van beide schrijvers, door veel nasporing en naauwgezet onderzoek op zulk een betrekkelijk jeugdigen leeftijd reeds verkregen, is zigtbaar in dit werk, hetwelk, 't geen zeer is te betreuren, nimmer werd vervolgd. Natuurkunde, natuurlijke geschiedenis en geologie waren de vakken, waarmede Stratingh zich op zeer jeugdigen leeftijd het liefst bezig hield. Naauwelijks 17 jaren oud wordt hij reeds lid van het Natuurkundig genootschap te Groningen, een genootschap voor wiens bloei hij tot aan zijnen dood en alzoo gedurende 55 jaren een warm hart droeg.
Vele en hoogst belangrijke voorlezingen meestal over den vroegeren en tegenwoordigen bodem, en over den voormaligen toestand onzer provincie werden daar door hem gehouden, zoodat hij dan ook te regt onder de meest gezochte sprekers werd gehouden.
Na dezen zoo uitnemend volbragten akademietijd verkreeg Stratingh met grooten lof den doctortitel in de geneeskunde den 23 April 1828, toen hij openlijk verdedigde een proefschrift ‘de chinchonino, chinino eorumque salibus, imprimis sulphate chinini, Pharmaceutica ac Therapeutica ratione consideratis.’
Groningen, waar hij van der jeugd af had verkeerd, was de plaats, waar hij zich als doctor vestigde. Kort daarna, reeds in 1829, trad hij in het huwelijk met Mej. Katharina Johanna Pelinck, dochter van den heer J. Pelinck predikant te Scheemda. In zijn voornemen om nu met ijver zich op de praktijk toe te leggen en tevens zijne geliefkoosde studien niet te verlaten, werd hij al spoedig teleurgesteld. De algemeene wapening in 1830 verpligtte ook hem een tijdlang praktijk en studien ter zijde te stellen. Als officier van gezondheid aangesteld bij het eerste bataillon Groninger schutterij maakte hij mede den Belgischen veldtogt en diende alzoo het vaderland tot aan 1831, toen hem op zijn verzoek een eervol ontslag werd verleend. Met naauwgezetheid werd nu niet alleen weder de praktijk door hem opgevat, maar ook met vernieuwden ijver begaf hij zich weder, in de door de praktijk niet ingenomen uren, tot beoefening dier wetenschappen, die hij zich vroeger reeds met zulk een uitnemend gevolg had trachten eigen te maken.
De meer en meer zich bij hem ontwikkelende lust tot het verkrijgen van eene zooveel mogelijk naauwkeurige kennis van den voormaligen toestand van ons vaderland, meer in het bijzonder van onze provincie en van onze stad, deed hoe langs zoo meer zijne studien de rigting nemen tot de geschiedenis en oudheidkunde. De vele nu en in zijn verderen leeftijd door hem uitgegevene werken, zijn wel de beste getuigen van zijn vlijt en van de onderwerpen zijner studien. Onder de werken, die op de bij deze levensschets gevoegde, zoo volledig mogelijke lijst, zijn opgeteekend, verdienen hier eenigen wel eene bijzondere vermelding. Zoo zal dan wel in de eerste plaats mogen worden herinnerd, dat tot bevordering der kennis van den vroegeren toestand van ons land en van die der ontwikkeling van landbouw, waterstaat en dijkwezen, uitstekend door hem is bewerkt het boek ‘Aloude staat en geschiedenis des vaderlands’ in drie deelen te Groningen in 1847 tot 1852 uitgekomen.
In dit boek toch, waarvan de vervaardiging naar aanleiding van het bekende maar toen uitverkochte werk van ‘E.M. Engelberts, de aloude staat en geschiedenissen der Vereenigde Nederlanden’ door hem is opgevat, heeft de schrijver, gelijk hij in de voorrede te kennen geeft, ‘zooveel doenlijk den oorspronkelijken toestand van ons land en volk beide’ geschetst, ‘doch in vergelijkend verband tevens met hunnen lateren en tegenwoordigen toestand. Zoo ingerigt zal dit werk strekken, niet slechts om te dien aanzien een blik in den voortijd te slaan, maar ook om den opmerkelijken gang der ontwikkeling, den band tusschen het voorledene en bestaande te kunnen nagaan, ja zelfs om met de uitkomst hierdoor verkregen, mede een blik in de toekomst te kunnen werpen.’ Dit doel heeft de schrijver bereikt. De vele gunstige oordeelvellingen over het werk bevestigen dit.
Niet onwaarschijnlijk ook is het, dat in dit boek de wis- en natuurkundige faculteit aan de akademie te Groningen, hoofdzakelijk aanleiding heeft gevonden, den schrijver bij het feest der inwijding van het akademiegebouw in 1850, honoris causa te bevorderen tot Matheseos magister et philosophiae naturalis doctor. Deze onderscheiding werd te regt gegeven aan hem, die zoo herhaaldelijk had getoond meer dan gewone kennis in dit deel der wetenschap te bezitten. Niet minder getuigt van Stratinghs kennis op het gebied van geologie en natuurkunde van ons gewest, zijn met Dr. G.A. Venema in 1859 uitgegeven werk: De Dollard of geschied- en aardrijks- en natuurkundige beschrijving van dezen bodem der Eems. ‘Een gedenkboek,’ aldus geven de schrijvers het doel van hun werk op1 ‘zamen te stellen, waarin in de eerste plaats wij ons en onze nazaten zich nog, als er eenmaal geen Dollard meer bestaat, in die tijden zouden kunnen verplaatsen, toen hij ontstond en weder verdween, hoe beurtelings land in water en water in land werd herschapen: maar wij wenschten in de tweede plaats ook dat water en land zelve, zoo als beide nu bestaan, in eenige bijzonderheden te doen kennen, zoodat de beschrijving daarvan niet slechts dienstig mogt geacht worden te zijn voor den bewoner dier streek of voor hen, welke meer onmiddellijk belang daarbij hebben of daarin stellen, maar ook meer algemeen voor de kennis van onzen vaderlandschen bodem en de veranderingen, welke deze heeft ondergaan en nog ondergaat, als waarvan de Dollardbodem zulk een merkwaardig voorbeeld oplevert.’
Bodemkaart van de gemeente Zuidhorn zoals door Strating onderzocht. De gele gebieden op deze kaart zijn door Stratingh onderzocht. Het gaat daarbij om Zuidhorn en Niekerk.
'Voegt men nu bij deze werken, waarin zulk een schat van geologische en natuurkundige kennis van onze provincie is neergelegd, de ook in het levensberigt van Dr. Westerhoff reeds vermelde verhandeling over de eerste bedijking van ons vaderland, door Stratingh gemaakt tot wederlegging van eene daarover met hem strijdende meening van Westerhoff2, en zoovele kleinere geschriften over dergelijke onderwerpen, dan zal men zonder twijfel toestemmen dat juist is dit oordeel over Stratingh uitgesproken: ‘zoo iemand onze stad en provincie in haar heden en verleden heeft gekend en zijne kennis tot gemeen goed van allen heeft gemaakt, dan was hij het. Die kennis ging gepaard met geheele toewijding aan de belangen van de plaats zijner inwoning. Met waarheid kan men zeggen, dat Stratingh zich gedurende zijn leven aanhoudend met de studie heeft bezig gehouden. Gretig werd telkens door hem aangevat iedere gelegenheid, die hem werd aangeboden tot bevordering van zijne studie en tot vermeerdering van zijn kennis. Zoo werd in 1849 aan hem door eenige in de wetenschap gunstig bekend staande mannen de redactie opgedragen van een wetenschappelijk tijdschrift, te Groningen uitgegeven onder den naam ‘Gruno’. Reeds eene oppervlakkige inzage van dit tijdschrift doet zien, dat Stratingh die taak ernstig opnam. Vele beoordeelingen en aankondigingen van nieuw uitgekomen boeken zijn van zijn hand. Maar bijzonder verdient hier vermelding zijne daarin voorkomende verhandeling over ‘den oorsprong van de munt en het wapen der stad Groningen.’ In deze verhandeling behandelde de schrijver op zijne grondige en naauwkeurige wijze eene der belangrijkste vraagstukken in de geschiedenis van Groningen, te weten, dat over den vroegeren staats regterlijken toestand dezer stad, en zulks naar aanleiding van het ‘praedium in villa Groninga’ in het jaar 1040 door den Duitschen rijksvorst Hendrik III aan de domkerk te Utrecht geschonken, waardoor volgens veler meening de bisschoppen van het Sticht de opperheerschappij mede over de stad Groningen zouden hebben bekomen.
Toen Stratingh, Mr. Boeles en ik in 1864 het plan vormden een tijdschrift uit te geven, ‘om deels door grondige monographiën vooral over nog duistere of twijfelachtige onderwerpen in de geschied- en oudheidkunde, deels door de verzameling van hiervoor belangrijke vooral onuitgegevene bescheiden, bevorderlijk te zijn aan die wetenschappen, in de eerste plaats voor ons gewest’, was het Stratingh vooral, die de uitvoering bevorderde en door zijne bijdragen een krachtige steun daaraan gaf. Het tiental deelen dezer ‘Bijdragen’ bevatten vele en hoogst belangrijke verhandelingen en kleine stukken van zijne bekwame pen, die, de resultaten van veel studie en naauwgezet onderzoek, op nieuw een bewijs leveren van zijn groote kennis der geschiedenis en oudheid van ons gewest.
Eindelijk nam hij nog, op zijn vergevorderden leeftijd, volvaardig aan de opdragt hem door Gedeputeerde Staten van Groningen in 1874 aangeboden om deel uit te maken van de commissie tot oprigting, regeling enz. van een provinciaal museum van oudheden. Zijne voorlichting zoowel als zijne hulp zal door ons zijne medecommissarissen steeds dankbaar worden erkend en bij ons in levendige herinnering blijven'.
Bodemkaart van de gemeente Niekerk zoals door Strating onderzocht.
'Uit dit alles is het duidelijk, dat Stratingh steeds meer en meer aangetrokken werd tot deze studiën dan tot de uitoefening van de praktijk als geneesheer, en zoo is het ligt te beseffen, dat hij daardoor steeds minder werk maakte van laatstgemelde. Hij verliet dan ook in de laatste jaren van zijn leven geheel en al de praktijk. Stratingh genoot door zijne geleerdheid en in het bijzonder door zijn beminnelijk, zachtmoedig, vriendelijk voorkomen en omgang de achting en het vertrouwen van zijn stadgenooten, waarvan hij vele blijken ondervond. Op kerkelijk gebied was hij werkzaam als ouderling bij de Hervormde gemeente, en gedurende een groot aantal jaren behartigde hij de stoffelijke belangen dier gemeente als lid van het college van kerkvoogden. Maar ook aan het maatschappelijk leven nam hij deel in eenige betrekkingen. Vele jaren was hij een ijverig lid der plaatselijke schoolcommissie, in welke commissie zijne geneeskundige kennis vooral hem de juiste plaats aanwees, telkens wanneer er sprake was van hygiënische onderwerpen. Zoo ook was hij eenige jaren lid van het geneeskundig staatstoezigt voor de provinciën Groningen en Friesland.
Toen de landhuishoudkundige school te Haren in 1842 werd opgerigt, viel al dadelijk de keuze op hem, die wel bereid zou worden gevonden om in eenige vakken aan die school onderwijs te geven. Volgaarne nam hij die taak toen op zich; hij bleef haar met naauwgezetheid en ijver volvoeren tot aan het jaar 1865. Bij de zamenstelling der commissie voor de statistieke beschrijving der provincie Groningen in 1854 werd hij tot lid dier commissie benoemd en meer bepaald werd hem in onderscheidene afdeelingen daarvan eene plaats aangewezen. Door hem en mij werd geleverd de ‘Aardrijks- en geschiedkundige schets van den toestand der provincie’, die als inleiding of opening der ‘Bijdragen’ door de commissie werd verlangd.
Op letterkundig terrein werd Stratingh gelijk wel te verwachten was, zeer gunstig ontvangen; zijne werken werden door velen op prijs gesteld. De vele benoemingen tot lid van letterkundige genootschappen zijn daarvan de bewijzen. Reeds in 1830 werd hij honorair lid en later medebestuurder van het te Groningen gevestigde Natuurkundig Genootschap. Achtereenvolgens werd hem verder aangeboden het lidmaatschap der genootschappen van Utrecht, Leiden, Friesland en Emden, en dat der Koninklijke Akademie van wetenschappen. In de werken der Akademie treft men eene zeer belangrijke en grondig bewerkte verhandeling van hem aan, waar hij in het onderzoek is getreden ‘of er in Friesland, namelijk in oud-Friesland, al dan niet marken zijn of waren te vinden.’
Zoo werd de naam van Stratingh, die reeds zoo gunstig in de geleerde wereld bekend was, door Gozewinus Acker niet alleen uitmuntend gehandhaafd, maar werd daaraan zonder twijfel nog meerder luister aangebragt.
In den huiselijken kring verkeerde Stratingh veel; hij vond daar veel tot veraangenaming van zijn leven, waartoe zijn echtgenoot, eene dochter en twee zonen het hunne deden. Doch ook hij moest op smartelijke wijze ondervinden, dat niet altijd voorspoed der menschen lot is op deze wereld. Op eenen volwassen leeftijd werd aan de ouders door den dood ontrukt hunne eenige en veel ontwikkelde dochter.
Stratingh genoot steeds eene goede gezondheid. Eerst weinige maanden voor zijn overlijden had hij te strijden met eene ingewandsziekte, maar ook nog in die dagen was studie bij voortduring, zoodra zijne ziekte zulks maar toeliet, zijn toevlugt en geliefkoosde bezigheid.
Na een zoo geheel aan studie toegewijd leven, ontsliep de geleerde kalm en zacht den 22 October 1876, in den ouderdom van 72 ½ jaren. Zijne begrafenis werd bijgewoond door vele van zijn vrienden, terwijl het bestuur van het Natuurkundig Genootschap, waarvan hij bijna vijftig jaren lid was geweest, zich door eenige zijner leden liet vertegenwoordigen.
Zijn naam zal steeds met lof en erkentelijkheid worden vermeld in de geschiedenis van Groningen, tot bevordering van wier kennis hij zoovele uitstekende bijdragen heeft geleverd’.
Groningen, H.O. Feith.
Werken van Dr. G. Acker Stratingh. 1. Commentatio, an experimenta Daltoni, quae ad aquae evaporationem spectant, nullam admittere possint combinationem chemicam aquam inter et aërem, si illa combinatio locum non habeat, quae ratione atmospherae siccitas et humiditas et universum meteora aquosa ex Daltoni theoria possint explicari. Groningae 1824.
Deel I. Over de Friesche, vooral Ommelander edelen en Hoofdlingen.
Deel II. Over de afkomst en de jeugd van Rudolphus Agricola Kortinghuis en het kasteel te Selwerd.
Deel III. Vrije of goede wijnen.
Deel IV. Bijdragen tot de kennis van het Groninger taaleigen.
Deel V. Groningen eene oud Drenthsche plaats.
Deel VI. Het oude Selwerder hof, vermoedelijk ook het hof der Prefecten te Groningen.
De oude Groninger adel.
Deel VIII. Over den ouden adel in Holland, vooral ten betooge, dat de zoogenaamde welgeborenen daartoe behoorden.
Deel IX. Woordverklaring van Terp.
Deel X. Woordverklaring van Wierd. Uitgeverij Mepschenhof en de oude A, bij Groningen in 1592.
Stratingh's bijdragen in de Gron. Volksalmanak zijn de volgende 1. Jaargang 1838. Het huis of hof Groningen thans het militair landsziekenhuis. 2. Jaargang 1839. Over de uitoefening van de oppermagt, vooral ten aanzien der regtspleging in de stad Groningen in oude tijden. 3. Jaargang 1840. Het oude raad- en wijnhuis te Groningen. 4. Jaargang 1841. Het nieuwe raad- of stadhuis te Groningen. 5. Jaargang 1842. Over den ouden loop der A, te Groningen. 6. Jaargang 1843. De voormalige St. Walburgskerk. 7. Jaargang 1844. Over den ouden loop der A. 8. Jaargang 1845. De Martinikerk en toren. 9. Jaargang 1846. De A-kerk en toren. 10. Jaargang 1847. De Nieuwe of Noorderkerk te Groningen. 11. Jaargang 1850. Iets over de grondgesteldheid bij Woltersum enz. 12. Jaargang 1851. Valgen. ‘Eindelijk worden hier nog herinnerd eenige beoordeelingen en aankondigingen van werken in de tijdschriften, zooals de Letterbode, Gruno enz. enz.’
|
|||||||||
|
|||||||||
